Dat nieuwe karretje op kantoor

Ik werk op een groot kantoor. In een pand waar meerdere bedrijven zijn gehuisvest in het zakendistrict van Amsterdam. En daar raak je aan gewend. Aan de faciliteiten, de gebeurtenissen en zelfs bijna aan de irritaties. Na een tijdje weet je gewoon hoe het gebouw werkt en veranderingen of verbeteringen die ze doorvoeren, zijn dan ook vaak een aanvulling op de al bestaande service. Maar nu… Nu is er een nieuw karretje. Ik weet niet wie het bedacht heeft, maar eigenlijk schiet die mij het verkeerde keelgat in.

Kantoor is van alle gemakken voorzien

Voordeel van een groot kantoor, is dat er nogal wat faciliteiten zijn. Denk maar aan een postkamer, receptie en een klein winkeltje voor IT benodigdheden, verjaardagskaarten en andere dingen die je kan vergeten om mee te nemen naar kantoor. Maar het gaat verder. Zou is er twee keer per week een fysiotherapeut, hebben we een sportschool, een espressobar en een grand café. Genoeg gemakken om de paar duizend mensen die in dit kantoor werken, te voorzien in hun behoefte en van wat gemak.

Zijn al die gemakken wel nodig?

Nee, zeker niet. Maar we leven nou eenmaal in 2020 en van medewerkers wordt er flexibiliteit verwacht. Dat is niet erg, maar als werkgever is het dan wel goed om daar wat extra mogelijkheden voor de werknemers te creëren. Bijvoorbeeld door te kunnen sporten gedurende de dag. Of even langs de fysio te kunnen, zonder dat je daar echt anderhalf uur voor vrij moet nemen (de reistijd is niet meer dan even de lift pakken). Juist omdat het gebouw zo groot is, is het ook mogelijk om zulke dingen aan te bieden. Niet omdat het echt nodig is, maar vooral om het de werknemers zo makkelijk mogelijk te maken.

Nieuwe faciliteit

Het gebouw veranderd, de wensen veranderen en zo veranderen ook de faciliteiten. Sinds kort is er namelijk een nieuwe bij. Hoe ze het noemen weet ik eigenlijk niet. Het is een karretje dat rondrijd met verschillende soorten snoep, lekkernijen en versnaperingen. Dat, plus wat er mogelijk nog meer gekocht kan worden, zoals van alles voor Valentijnsdag afgelopen vrijdag. En daar loopt dan een mevrouw met een pinapparaat gezellig mee rond door het kantoor. Alsof de snoepautomaat tegenwoordig te ver lopen is en het winkeltje een stap te ver. Het voelt een beetje aan als de railcatering van de NS. Je hebt het eigenlijk niet nodig, maar nu het er toch is, is het misschien wel heel erg lekker om te nemen.

Verleiding of behoefte?

Ik heb het karretje tot nu toe pas slechts enkele keren op de vrijdag middag voorbij zien komen. Wel het uitgelezen moment om met lekkernijen rond te gaan. Men is nog hard aan het werk om de deadlines te halen. Je kan eigenlijk niet weg van je plek, maar zo’n versnapering gaat er altijd wel in. Maar is die behoefte er nou wel echt? Of spelen ze vooral in op de verleiding die ze aanbieden. Neem lekker een chocolade reep of een zak snoepjes. Natuurlijk betaal je er vervolgens ook nog eens de hoofdprijs voor. Maarja, wat is nou twee euro hè.

Altijd maar die verleidingen

Wat is nou die ene euro. Tja, niet veel. Maar al die ene euro’s maken aan het einde toch een behoorlijke smak geld. En alle bedrijven proberen die ene euro bij je af te snoepen. Nu de ‘railcatering van kantoor’, maar eerder ook de snoepjes bij de kassa en de kopjes koffie op het station. Allemaal dingen die je eigenlijk helemaal niet nodig hebt. Allemaal dingen die je een uurtje later vaak alweer vergeten bent en allemaal dingen die je bakken vol met geld kosten. Ja, daar kan ik mij dan wel aan irriteren. Met ruim 20% van de jongeren in de schulden, zou je al die verleidingen verboden moeten maken. Nee, mensen kunnen ze nou eenmaal niet weerstaan. Maar ze dragen wel bij aan consumptie die je eigenlijk niet zou moeten doen. Ze dragen wel bij aan het bestedingsgedrag van de Nederlander. En dus aan de norm dat het normaal is om zo iets te kopen. Dat is niet normaal. Het is een extraatje waar je op slinkse wijze lekker voor gemaakt wordt.

Wapen je tegen de verleidingen

Ga voorbereid op pad. Zorg dat je een stuk fruit, snoepje of wat drinken alvast in je tas hebt zitten. Dan hoef je al die dingen niet te kopen. Het lastige van die verleidingen, is dat ze verdomde goed werken. De prijzen zijn net niet duur genoeg om door jou ’te duur’ gevonden te worden, dus elke keer trap je er weer in. €0,90 voor een rolletje snoep bij de kassa, terwijl je er in de winkel 4 voor €1 kan kopen. Natuurlijk zijn het maar hele kleine bedragen. Maar ik kan je verzekeren: al die kleine bedragen bij elkaar leveren een behoorlijk bedrag op. Een bedrag waar ik hele andere (toffe) dingen mee zou kunnen doen.