Gisteren was het eindelijk weer zover! Ik kon weer sporten 🙂 Natuurlijk, het staat je vrij om een rondje te gaan hardlopen of fietsen, maar dan ben ik wel heel gevoelig voor groepsdruk. Als er niemand kijkt, doe ik liever niets. De coronakilo’s vallen gelukkig alles mee, maar ik heb wel een coronaconditie ontwikkeld waar ik niet blij mee ben. Als land in Europa waarin we gemiddeld het meeste zitten, winnen we het denk ik nu nog veel meer. Als echte binnensporter heeft de vereniging gelukkig een buitenalternatief kunnen bedenken. Maar dan gaan bij mij de radartjes alweer verder draaien. Want hoe zit dat financieel dan?
Binnensporten vanaf 1 juli
Halverwege maart was het plotseling over. Als badmintonner is het eigenlijk geen optie om buiten een potje te spelen. Die shuttle waait alle kanten op en bij meewind heb je voordeel ten opzichte van degene met tegenwind. Halverwege onze competitie werd het opeens allemaal afgelast. Met een voorlopig vooruitzicht dat we tot 1 september niet meer binnen mochten sporten, ga je als vereniging dan toch om je heen kijken. Want wat is er dan wel mogelijk?
Ondertussen is 1 september vervroegd naar 1 juli. En tot die tijd gaan we dus buitensporten. In de middencirkel van de lokale atletiekvereniging mogen wij onze kunsten gaan vertonen. Of nou eigenlijk: mij vooral gaan schamen voor mijn coronaconditie…
Creatief sporten tijdens corona
Dat begon natuurlijk eigenlijk al bij de sportscholen. Binnen sporten mag niet, dus halen we de apparaten naar buiten. Want dan mag het wel. En ook bij mijn badmintontraining van gisteren is er toch een volledige buitentraining verzorgt. Conditie opbouwen, looptraining, voetenwerk en een beetje spieroefeningen. We hebben geen racket aangeraakt en ook de shuttles bleven allemaal in de koker. Maar toch waren heel veel oefeningen toch gefocust op de badminton. En zo zijn we straks alweer drie weken aan het trainen voordat we daadwerkelijk weer een shuttle aan gaan raken en we echt mogen badmintonnen.
Het financiële plaatje
Ja, noem me geobsedeerd, maar het schiet toch weer door m’n hoofd. Want aan de ene kant wordt de sporthal niet gebruikt. Zou er dan voor betaald worden? ‘T zal aan het contract liggen. En ondertussen is dit waarschijnlijk voor de atletiekvereniging ook weer wat extra’s voor de verenigingskas. Je kan tenslotte moeilijk dat grasveld zomaar gratis aan iedereen beschikbaar stellen. Waar ik bij een aantal verenigingen heb gehoord dat er een deel van de contributie is terugbetaald, is dat bij ons in ieder geval nog niet gebeurd. Nu hoorde ik wel op de wandelgangen (of eigenlijk gewoon op het grasveld tijdens de training) dat de sporthal de hele zomer beschikbaar blijft. Geen ‘normale’ zomerstop, maar elke week op de normale speelavonden gewoon kunnen sporten. Extra kosten: onbekend. Maar wellicht compenseren ze het weer op die manier. Dan is eigenlijk de echte zomerstop gewoon al geweest.
De een z’n dood is de ander z’n brood
Ik had ergens in gedachte om mijn blog zo te noemen, maar in deze coronatijden vond ik dat wat ongepast. Want ik wil het helemaal niet hebben over alle menselijke coronaslachtoffers. Nee, ik heb het hier over de bedrijven. Want waar onze sporthal ons nu niet mag herbergen, haalt de atletiekvereniging hier (denk ik) een extra zakcentje uit. En dat zie je op heel veel andere plaatsen ook. De horeca lag stil, dus gaan mensen het geld ergens anders uitgeven. Bijvoorbeeld bij speciaalzaken. En zo zijn er wel meer voorbeelden. Geld dat normaal naar het ene bedrijf zou gaan, gaat nu (soms noodgedwongen) naar het andere bedrijf.
Creatief ondernemen
Hoewel buitensporten niet echt een relatie heeft tot badminton, is het toch een goed alternatief totdat we echt weer naar binnen mogen. En zo vind ik het heerlijk om mij te verbazen hoe creatief sommige ondernemers omgaan met de regels. De aanleiding is natuurlijk alles behalve leuk en ze moeten wel, anders kunnen ze de hele boel sluiten. Maar dat sportscholen hun apparatuur naar buiten halen, is natuurlijk ook super creatief. Al die bloemen die nu aan de weg worden verkocht. De NS de stroomvoedingen voor beademingsapparatuur ging produceren. Al die bedrijven die nu zelf mondkapjes gaan maken. Ik bewonder alle bedrijven die hun ‘normale gang van zaken’ omgooien. Soms omdat het niet anders kan, soms omdat het maatschappelijk wenselijk is. Maar uiteindelijk helpen die flexibiliteit en creativiteit een bedrijf weer verder.
Spierpijn door de creativiteit
En zo was mijn badminton vereniging creatief genoeg om een buitentraining te geven. De spierpijn begint zich al aan te dienen, dus het zal nodig zijn geweest. Ik ben er in ieder geval blij mee. Eindelijk weer sporten! Maar ook: tof dat je een binnensport ook op deze manier buiten kan trainen.
Ben jij alweer aan het sporten?
Al weer een paar weken, sinds de sportscholen naar buiten mochten. Heerlijk om weer samen te sporten. De conditie viel nog wel mee, ik was vooral heel stijf. Oorzaak: hele dagen achter een laptop thuiswerken op minder geschikt meubilair (lees keukentafel en stoel). Wat lopen of fietsen is niet echt mijn ding en helpt niet tegen pijnlijk stijve schouders en nek. Yoga wel en dat is ook heerlijk in het gras en in het zonnetje.
Sterkte met de spierpijn.
Onze badmintonvereniging heeft al jaren buitentrainingen aan het eind en begin van het seizoen. De beschikbare buitenruimten worden nu door de gemeente verdeeld onder de verschillende verenigingen. Ook expirimenteren we nu met de nieuwe buitenshuttles: https://www.allrackets.com/webshop/product-categorie/airbadminton/ , onze jeugdspelers vinden dat erg leuk.
Ook hier wordt gedacht aan verlenging van het seizoen.
Die buitenshuttles heb ik inderdaad ook al voorbij zien komen. Ze werken al een stuk beter dan normale shuttles, maar heb gehoord dat ze wel erg snel kapot gaan. Daarnaast vind ik ze dan ook nog eens flink prijzig. 3 shuttles in een koker voor €7,95 gaat nog wel, maar als je de adviesprijs van €14,95 voor drie shuttles ziet en weet dat ze wel vrij snel kapot gaan… Ik wacht de ontwikkeling nog wel even af 🙂
De officieuze afspraak die binnen de sportbranche gemaakt is is dat iedereen financieel doet alsof er niets aan de hand is. Dat houdt in dat bijna overal de halhuur gewoon gerekend wordt, en de verenigingen gewoon de contributies innen. Zo wordt de last onder de grootste groep verdeeld: de sporters. Het Rijk gaat de huur van de maanden maart, april en mei compenseren voor de sportverenigingen. Gezien mijn ervaringen vraagt de atletiekclub geen huur aan jouw club.