Maar je weet maar nooit

Ik werk ondertussen ruim vijf jaar voor mijn werkgever. Mijn eerste baan waar ik in 2014 aan begon, net nadat ik was afgestudeerd. En nu ruim vijf jaar later, ben ik dan wel toe aan iets nieuws. Een nieuwe tas dan welteverstaan. Mijn eerste echte werktas begint wat slijtageplekken te tonen en ik wil graag naar een ander model. Alleen komt de ware ik dan op allerlei fronten naar boven. De ware ik van “je weet maar nooit”.

Een nieuw model tas

Even bij het begin beginnen. Na mijn studententijd wilde ik toch wel heel graag naar een schoudertas. Met zo’n rugtas voelde ik mij een behoorlijke student en ik wilde graag naar de volgende stap ik mijn leven. En dus kwam er een hele mooie schoudertas. Mooi model, mooie kleur en met voldoende ruimte om van alles mee te kunnen nemen. Maar de laatste tijd begon hij mij wat tegen te staan. Als ik er een hele lange tijd mee stond of liep, kreeg ik wat last van mijn schouder en rug. Ik ben zodanig onhandig dat ik hem over slechts één schouder kon dragen (bij de andere schouder viel hij zo van mijn schouder af) en ik moest hem altijd over mijn schouder dragen. Je kon hem niet even ‘eenvoudig’ als tas oppakken. Dat alles bij elkaar inclusief de slijtageslag die er vijf jaar heeft plaatsgevonden, was het dan toch wel tijd voor een nieuwe. Maar welke…

Rustig oriënteren

Mijn tas hoefde niet direct vervangen te worden, dus ik had wel even de tijd om rond te kijken. Ik wilde weer naar een rugtas, maar had geen idee waar ik nou precies naar zocht. Hoeveel vakken wil ik, hoe groot moet hij zijn, welke eisen kan je allemaal aan een tas stellen en ga zo nog maar even door. De keuze was reuze, dus de twijfel sloeg al snel toe. Hij moet tenslotte wel mooi zijn, ik moet er zakelijk mee voor de dag kunnen komen en een beetje praktisch is ook gewenst. Maar als het aan al die voorwaarden moet voldoen, kon ik nog wel even de portemonnee trekken. Een paar honderd euro voor een tas… En wat nou als… Wat als ik van baan wissel. Of wat als ik eens wat extra mee moet nemen. Wat als, wat als. Om gek van te worden.

En de keuze is gevallen op…

Mijn nieuwe tas!! Na een tijdje zoeken ben ik dan toch op een hele mooie tas uitgekomen. Zakelijk kan ik er prima mee voor de dag komen, hij is op meerdere manieren te dragen, is betaalbaar en ik vond hem nog gaaf ook! Ja daar kan ik dan ook alleen maar heel blij van worden. Zo’n mooie laptoptas waar ik de komende jaren weer mee vooruit kan. Ben je benieuwd waar mijn keuze op is gevallen? Zie hier mijn nieuwe laptoptas!

Je weet maar nooit tas

Afgelopen weekend kon ik dan eindelijk mijn nieuwe tas in gaan richten. Want nee, dat is niet even laptop erin en klaar. Ik ben zo iemand die op alles is voorbereid. Die altijd van alles in z’n tas heeft waarvan de meeste mensen er pas achter komen dat het handig is, op het moment dat je het nodig hebt. Een extra oplader voor je telefoon, een extra pen, je paslezer voor internetbankieren, een kladblok, een simkaart pinnetje, een micro sd-kaart naar gewone sd-kaart converter, wat cash geld, visitekaartjes, een presenter, een opvouwbaar tasje en ga zo nog maar even door. Er kwam echt ongelofelijk veel uit die tas zetten. Maarja, dat gaat natuurlijk nooit passen.

Ik ben graag op alles voorbereid

Vroeger deed ik nogal wat computerwerkzaamheden bij mensen thuis. Van het repareren tot aan het oplappen van computers. Echt alles kwam voorbij. En mijn tas toentertijd was daar ook op voorbereid. Ik had 90% van de materialen altijd wel bij me. van kabeltjes tot aan connectors en van een leeg cd-tje tot aan een kwast om het stof los te maken. Dat vond ik heerlijk. Ik was echt letterlijk op alles voorbereid. Dat was toen enorm handig en nu nog steeds. Maarja, dan kom je erachter dat je nieuwe tas net wat kleiner is dan de vorige. Dat je dus niet meer alles mee kan nemen en dat je dus eigenlijk echt op moet gaan ruimen.

Opruimen in het klein

Ik moest meteen denken al iedereen die Marie Kondo aanhangt. Ik heb het boek zelf niet gelezen, maar het komt erop neer dat je spullen waar je niet gelukkig van wordt, wegdoet. Op die manier ben ik ook een beetje door m’n tas heengegaan. Natuurlijk is het handig om zo’n pinnetje om een simkaart uit een telefoon te halen, maar nodig is het zeker niet. Betalingen online doen? Bijna nooit heb je meer zo’n paslezer nodig van de bank. Alles gaat via de app. En zo kon ik van heel veel dingen besluiten dat ik ze eigenlijk niet echt meer nodig heb en er dus niet gelukkiger van wordt. Natuurlijk is het handig, maar stiekem is het alleen maar ballast wat je meeneemt.

Alles wordt steeds een beetje kleiner

Nu kunnen we heel radicaal beginnen en meteen kleiner gaan wonen. Ontspullen tot de max. Maar laat mij het maar stapje voor stapje doen. Zo heb ik alleen nog pasjes in mijn portemonnee en is ondertussen mijn werktas een beetje efficiënter ingericht. Langzaamaan van spullen bepalen dat ik ze eigenlijk echt niet nodig heb. Rustig aan beseffen dat ik ze jarenlang voor niets mee heb gezeuld. En er op den duur achter kunnen komen dat we met veel minder spullen toch nog steeds niets tekort komen. Zelfs al zijn het de ‘je weet het maar nooit’ spullen. Ook daar kunnen we prima zonder. Hooguit grijp je één keertje mis. Dat weegt dan eigenlijk niet op tegen de voorbereiding op 1000 andere gevallen.