Een aantal groepen in onze samenleving staan 0-1 achter. Officieel mogen we natuurlijk niet in hokjes denken, maar natuurlijk gebeurt dat wel. Denk bijvoorbeeld aan gevangenen en daklozen. Twee groepen in onze samenleving waar iedereen al een mening over heeft, nog voordat je de persoon echt gesproken hebt. Ik las afgelopen week een artikel wat mij triggerde. Krijgen juist deze groepen wel de juiste hulp?
Het is een keuze
De eerste opmerking die door mijn hoofd schiet. Het is een keuze om het criminele circuit in te gaan. Het is een keuze om geen hulp in te schakelen bij financiële problemen. Word je opgepakt of je huis uitgezet, dan is dat een gevolg van hun eigen keuzes. Ik kan het hier niet oneens met je zijn. Natuurlijk zijn heel veel van die gevolgen een gevolg van keuzes. Maar wat nu als ze die keuze niet bewust hebben gemaakt?
Krijgen ze wel de juiste hulp?
Want stel nou dat er inderdaad een brief binnenkomt. Zo’n hele lange waar je echt even voor moet gaan zitten. Je ziet die brief binnen komen en na drie regels snap je hem al niet meer en raak je in paniek. Wat moet je dan? Als er niemand is die jou kan helpen met zo’n brief, dan zal je nooit de inhoud snappen, laat staan de gevolgen kennen. En wat nou als die brief nou net de laatste waarschuwing is voor je huisuitzetting? Of wat nou als er een afspraak in staat waar je bij MOET zijn? Dan mis je de boodschap en gaat het mis. Je wordt je huis uitgezet. Je mist die extreem belangrijke afspraak. En van de shit raak je nog dieper in de put. HELP!
De gemeente Rotterdam loopt voorop
Trots wordt in het artikel gemeld dat de gemeente Rotterdam voorop loopt. Voorop in de hulp die aangeboden wordt aan daklozen en gevangenen. Niet door ze te troosten of extra financiële steun te geven. Maar door ze beter te begrijpen. Door juist de hulpbehoevenden in deze groepen een IQ test te laten maken. Want wat blijkt: de helft van de daklozen en een derde van de gedetineerden is verstandelijk beperkt. Iets wat je niet zomaar aan iemand kan merken. Zeker bij deze twee groepen is het lastig, omdat ze vaak verbaal heel sterk zijn.
Als je ze snapt, kan je ze beter helpen
Als je eenmaal weet dat iemand een verstandelijke beperking heeft, kan je daar zorg op aanpassen. Een deel van deze groep zal namelijk nooit 100% zelfstandig kunnen leven. Ze zullen altijd een vorm van zorg nodig hebben. Al is het maar met die moeilijke brieven doorlezen. Want daar gaat het vaak mis. Door een moeilijke brief raken ze in de stress en leggen hem maar weg. Of klokkijken lukt niet. Vaak hele praktische zaken die misgaan, waardoor het leven ze erg moeilijk gemaakt wordt.
Voorkomen is beter dan genezen
Eenmaal bekend dat die persoon een beperking heeft, kan er zorg op aangepast worden. Bijvoorbeeld iemand die een gevangene helpt om na zijn of haar straf een huis en werk te vinden. Vervolgens wordt er geholpen in het maken van een weekritme en structuur. Zodra dat er is, hoeft er alleen nog af en toe wat hulp te komen om inderdaad die moeilijke brieven te behandelen of de financiën te ordenen. Natuurlijk is dat professionele hulp die kostbaar is. Maar het is altijd goedkoper dan wanneer zo’n persoon weer in het criminele circuit beland. De schade aan de maatschappij en bijvoorbeeld de kosten voor een gevangenis zijn vaak veel hoger en uiteindelijk wordt niemand daar gelukkiger van.
Benieuwd naar het volledige artikel? Lees hem hier.