En denk erom: geen vuurwerk van kopen hoor

Ik was 12 of 13 jaar toen ik begon met mijn eerste baantje. Een krantenwijk om wat van mijn vrije tijd in de zomer aan te kunnen besteden. Een krantenwijk om mijn zakgeld flink aan te vullen. Dat ik zelf kon gaan sparen voor mijn spullen. En als onzeker knulletje liep ik daar met m’n karretje. Op de zaterdag met foldertjes, op de donderdag met het lokale huis-aan-huis krantje. En in week twee stond ze daar al aan de deur. De boze buurvrouw uit de straat. Help…

De boze buurvrouw uit de straat

Nog even een kleine toelichting. Ik woonde in zo’n sluiproute-straatje. Aan de ene kant een drukke weg, aan de andere kant een supermarkt. En waar menig automobilist gerust 200 meter omreed, deed een deel dat ook niet. Daarnaast was de weg vrij druk, dus als ik wilde voetballen, moest dat maar in het midden van de straat. ‘Ver weg’ van de drukke weg. En ja, een kind zonder voetbaltalent laten voetballen, gaat wel eens mis. Dus soms kwam de bal tegen een raam. Ja, sorry… En dan kwam die boze buurvrouw aan de deur. Oh wee als… Ik pak je bal af en steek hem lek met een mes. En zo waren er wel meer van zulke bedreigingen. Pijnlijk voor een kind van nou, hoe oud zou ik zijn geweest. Dus die buurvrouw had ik best wel een beetje schrik van.

Ik heb een vraag…

Gelukkig was de boze buurvrouw vooral iemand van woorden en niet van daden. Dat mes is nooit in mijn bal beland. Toen later nog eens bleek dat haar kleindochter verkering kreeg met mijn neef, werd de boze buurvrouw opeens al een stuk minder boos. En nu stond ze aan de deur te vragen of ik even terug wilde komen… “Ik heb een vraag… Mijn dochter krijgt de folders en krant niet. Zou je er twee door de bus willen doen?” Nou had ik altijd wel een krantje over, dus ja hoor, dat moet wel lukken. Kon ik de boze buurvrouw zelfs nog een beetje helpen.

Weer aan de deur

De week erop stond de buurvrouw weer aan de deur. En ze stond erop dat ik terugliep, in plaats van even te wachten tot ik de overkant van het straatje zou bezorgen. Dus ik als eigenwijze puber dan toch maar teruglopen. Kreeg ik opeens een euro in m’n handen. Als dankjewel voor dat extra foldertje, zou ik voortaan om de week een gulden krijgen. Ja, het hoeft niet, maar dank u wel. Er werd alleen wel dringend bij gezegd: “En geen vuurwerk van kopen hè!”. Het was namelijk november, dus ja, het vuurwerk zat er weer aan te komen.

Om de week een gulden

Ja, de inflatie was mij erg gunstig gezind in die tijd. Want in plaats van een gulden kreeg ik een euro en om de week was eerder elke week. Maar dat bleef doorgaan. Dus ook na de jaarwisseling. En ja, om in januari nog steeds te zeggen dat ik er geen vuurwerk van mocht kopen, ging vrij ver. Maar die bijna wekelijkse euro was wel een heel leuk extraatje. En dus ging die in een potje. Los van al het andere dat ik had verdiend. Elke week een euro erbij. En aan het einde van het jaar zat er dus zeker wel een paar tientjes in dat potje.

Daar heb ik echt voor gespaard

Je raadt het misschien al. Stiekem heb ik dat potje dus toch gebruikt om wat vuurwerk van te kopen. Het onschuldige spul waar elke jonge puber van kan genieten. Het was een potje waar ik een jaar lang voor had gespaard. Vuurwerk was tenslotte vrij duur, dus dan is het opeens een aardige hap uit je maandinkomsten. Maar doordat ik er elke keer netjes die euro voor opzij had gezet, was dat mijn potje. Mijn extraatje. Dat heb ik een jaar of twee gedaan, waarna ook ik wel inzag dat het eigenlijk heel erg zonde is van je geld. Wat er met de rest van het krantengeld gebeurde? Ook daar was ik vrij braaf. Ik heb toen van mijn eerste nieuwjaarsgeld een stereotoren gekocht. Ik heb twee jaar later zelf mijn computer betaald van mijn krantengeld en ik heb nog steeds plezier van dat geld. De helft ‘moest’ ik sparen ‘voor later’. Van dat geld heb ik uiteindelijk mijn rijbewijs betaald. Daar heb ik dus de rest van m’n leven plezier van.

Sparen, sparen en nog eens sparen

Elke week een euro lijkt bijna niets. Maar aan het einde van het jaar was het voor mij wel genoeg om een beetje vuurwerk van te kopen. En zo spaarde ik altijd wel. Een deel van mijn inkomsten ‘voor later’, maar ook alles wat ik tweedehands verkocht werd in een spaarpot gedaan. Die heb ik uiteindelijk, toen er niks meer bij kon, open gebroken. Daar kwam opeens een paar honderd euro uitzetten (kijk maar naar de foto bij deze blog). En dit heb ik denk ik wel echt van mijn moeder. Alle extraatjes die ze verdiende gingen in een los potje. En dat potje was dan uiteindelijk voor bijvoorbeeld dagjes uit. Een extraatje die je kan doen door alle extraatjes apart te leggen.

Spaar jij de extraatjes op?

Een nieuwe gadget kopen met het geld dat je bespaart als je stopt met roken. Of alle briefjes van vijf die je ontvangt verzamelen en een jaar bewaren. Alles wat je op marktplaats verkoopt gebruiken om iets nieuws van te kopen. Of die wekelijkse euro om af en toe wat leuks van te kopen. Sparen vergt geduld en kan moeilijk zijn. Zeker nu je tegenwoordig bijna geen fysiek geld meer gebruikt (ik pin eigenlijk alles) is zo’n groeiende spaarpot verleden tijd aan het worden. Maar sparen is ook leuk. Zeker als je dan een jaar lang iets opzij hebt gelegd en daar dan een keer van kan genieten. Een beloning die aanmoedigt om weer opnieuw te beginnen met sparen.

Voor welk extraatje spaar jij?