Tegen een muur tot stilstand komen

Het is op het moment dat ik dit publiceer alweer ruim een jaar geleden dat ik mijn laatste blog publiceerde. Ik heb berichten gekregen of het mailingsysteem kapot was of dat ik überhaupt nog wel blog. Want waar ik jarenlang om de dag een stukje schreef, was het nu al tijden stil. Een stilte wat voor jou, mijn trouwe lezer, opmerkelijk of hooguit een gemis was, was dit voor mij een zeer pijnlijke stilte. Een stilte die letterlijk pijn deed. Pijn omdat ik een muur ben tegen gekomen waar ik tegen tot stilstand kwam. De pijn van niet meer kunnen.

Ik was op

Nee, dat tegen die muur tot stilstand komen is gelukkig niet letterlijk. Ik leef nog en ben volledig heel. Het is een figuurlijke muur waar ik tegenaan kwam. Een muur die zich eigenlijk al ergens in november of december 2020 toonde, maar waar ik in mijn figuurlijke remweg nog een paar maanden ben doorgeschoten (ik zie dit zo voor me dat je omhoog knalt na zo’n botsing en nog een paar meter doorschiet en naar beneden valt). Tot ik ergens in februari 2021 echt stil op de grond bleef liggen. Ik had al wel wat klachten, maar die remweg ging meer en meer pijn doen. Tot het niet meer ging. Totdat mijn psycholoog zei: “Ja, in de volksmond heet dit gewoon een burn-out”.

Een burnout

Ja, een beetje moe van corona werden we allemaal wel. Een beetje extra slapen, wat minder dingen doen, goed voor jezelf zorgen en dan komt het vanzelf wel weer goed. Ik had al eens ergens laten vallen dat het eigenlijk niet zo heel goed met mij ging en als iemand vroeg “Hoe is het met je?”, stonden de tranen achter mijn ogen en hield ik ze met moeite binnen. En daar bleef het helaas niet bij. Want als je eenmaal toe gaat geven dat het niet zo lekker gaat, wordt die put eerst nog even een stukje dieper. M’n focus was weg. Een eenvoudig mailtje beantwoorden kon rustig de hele middag in beslag nemen en de simpelste dingen kreeg ik niet meer gedaan. En dan kom je in zo’n traject van ziekmelden, wachtlijsten voor hulp en accepteren dat het niet oké gaat. Accepteren dat je niet kan zijn wie je denkt dat je bent. Dat gewoontes op de schop moeten en jouw lichaam dus letterlijk zegt: “tot hier en niet verder”.

Mijn burnout is niet zoals al die andere

Mooie titel, maar vooral heel erg waar, omdat geen enkele burn-out hetzelfde is. Zo kon ik de eerste paar weken nog prima een blogje schrijven, heb ik vele kilometers op de fiets gebruikt om mijn hoofd leeg te maken en is er geen dag geweest dat ik echt niet mijn bed uit kon komen. En daar ben ik heel dankbaar voor. Uiteindelijk ben ik door mijn werk naar huis gestuurd om maar eens goed rust te nemen en daardoor heb ik drie maanden later alweer dit bericht in concept geschreven. Zittend op mijn balkonnetje, met mijn laptop op mijn schoot om een blog te schrijven. Waar ik toen dacht: “het gaat best wel aardig”, bleek er nog een lange weg voor de boeg. Daardoor heeft dit bericht dus ook bijna een jaar in concept klaargestaan…

Maanden verstreken

Ja, dan kan je nog alles zo goed geregeld hebben in je relatie, baan, privéleven en ga zo maar door. Maar als het in je hoofd niet lekker gaat, zijn dat slechts bijzaken. Bijzaken die zeker heel belangrijk zijn, maar pas op het moment dat jij goed in je vel zit. En dat weer goed in je vel komen zitten heeft een hele tijd geduurd. Sterker nog, ik ben er nog steeds niet. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik mij heb ziekgemeld en ik werk nog steeds niet het aantal uren dat ik eerst deed. Maar die frustratie heb ik ondertussen gelukkig los kunnen laten. Die frustratie dat het allemaal zo lang duurt. Veel langer dan ik in eerste instantie gedacht of gehoopt had. Heel veel langer. Maar toch: ik ben alweer zo blij dat ik sta waar ik nu weer sta!

En dan toch weer bloggen?

Jazeker! Of tenminste… In ieder geval dit berichtje. Het bericht dat ik er nog ben, dat mijn blog nog steeds niet in de vergetelheid is geraakt en dat er nog verhalen genoeg zijn die ik wil delen. Maar wel op een andere manier. Ik moet ook hier mijzelf weer opnieuw uitvinden. Weer het plezier vinden in dingen uitzoeken. Het uitschrijven van mijn gedachten en alle kleine dingen die bij het bloggen horen. En hoe of wat dat eruit gaat zien, weet ik ook nog niet. Ik was een jaar geleden al begonnen met minder schrijven. Dat ga ik in een nog wel extremere mate toepassen. Voor nu nog even geen blogverplichting en dus geen vast patroon. Je kan je aanmelden op mijn blog, dus dan krijg je vanzelf een mailtje als er weer een nieuw stukje online staat. En geen zorgen. Ik heb nog genoeg waar ik graag over zou willen schrijven, maar die vastigheid en verplichting naar mijzelf blijven even uit. Gewoon weer dat stukje schrijven omdat ik het leuk vind, niet omdat het alweer een week geleden is dat de vorige is verschenen.

Voel je vrij naar aanleiding van mijn berichtje te reageren. Ik lees alles, maar reageer misschien beperkt. Stuur je liever een persoonlijk berichtje? Dat mag natuurlijk! Je kan mij een mailtje sturen naar svmv@stoppenvoormijnvijftigste.nl.