Failliet door de doktersrekening

Het zal je maar gebeuren. Je moet naar de dokter. Er is een noodsituatie waardoor het gewoon echt nodig is om een arts te zien. Iemand die kan waarnemen wat er aan de hand is. Die een behandeling kan starten en die ervoor kan zorgen dat je weer beter wordt. Dat je daarna weer naar huis kan en dus je leven weer normaal kan vervolgen. Maar wat als dat vaker gebeurt. Wat als je die rekeningen van de dokter zelf moet betalen. Dat je uiteindelijk twijfelt of je jouw faillissement aan moet vragen, omdat je de rekeningen niet meer kan betalen. De rekeningen voor zorgkosten die je nodig had. Omdat je anders misschien wel dood ging…

Gelukkig niet de Nederlandse situatie

Geen zorgen, het voorbeeld wat hierboven wordt geschetst is geen Nederlandse situatie. Dat maakt het trouwens niet een verzinsel. Het is echt zo. Maar in Nederland zal dat niet zomaar gebeuren. Ons zorgstelsel is zodanig ingericht dat we met elkaar de zorgkosten dragen. Als inwoner van Nederland ben je verplicht om een zorgverzekering te hebben. Die moet je ook op tijd betalen, want anders kom je in best wel benauwde situaties. Maar zelfs wanneer jij betalingsachterstanden hebt op je zorgverzekering, dan nog komt de ambulance gewoon langs. Dan nog wordt je gewoon geholpen. Dan nog krijg je de uiteindelijke rekening niet zelf voorgeschoteld.

De situatie in Amerika

Zucht… ja en dan moet ik uit gaan leggen hoe de zorgverzekering in de Verenigde Staten werkt. Dat, terwijl ik eigenlijk geen idee heb. Ik weet alleen maar dat er grote verschillen zijn. In de US is het bijvoorbeeld niet verplicht om een zorgverzekering te hebben. Dat werd met ObamaCare wel aangepast, maar wat daar de huidige status van is, durf ik ook niet te zeggen. Trump probeert tenslotte ObamaCare weer te laten verdwijnen. Amerikanen hebben het niet zo op overheidsbemoeienis. Als ik mij niet wil verzekeren, moet de overheid mij zeker niet gaan verplichten om mij te verzekeren. En dat leidt ertoe dat er nogal wat Amerikanen in de problemen zitten.

Het zorgstelsel in de US

Nog zoiets waar ik alleen maar van horen zeggen verstand over heb. Mocht er dus iets verkeerds in deze blog staan, zet het gerust in de reacties. Maar volgens mij gaat het om wie de grootste rekening kan betalen. Ga je naar de dokter, zal die er alles aan doen om je niet dood te laten gaan. Waar doktoren in Nederland en Europa pas stoppen op het moment dat je een diagnose hebt, gaat het in de US niet zo. Het bloeden is gestopt, dus je kan weer naar huis. Dat je morgen weer bloed, maakt niet uit. Kom dan maar weer terug.

Ik heb met open mond zitten kijken

Naar een documentaire. Een van de vele die Netflix rijk is. “Diagnosis” gaat over een Amerikaanse arts met een column in de New York Times. Daar is ze een nieuw project gestart. Voor mensen die niet weten wat ze hebben waardoor hun leven drastisch wordt beïnvloed. Zij wil daar tijd en energie in stoppen om tot een mogelijke diagnose te komen. Ik heb alleen pas aflevering 1 gezien. Maar het gaf meteen al aan hoe krom het systeem daar in elkaar zit.

Angel kan steeds minder

Angel is al 9 jaar ziek. Van 5 keer per week sporten naar niet meer sports en soms zelfs je bed niet uit kunnen komen. Helse pijnen en niet weten wat er aan de hand is. Elke drie maanden opgenomen worden in het ziekenhuis, opgelapt worden en over drie maanden weer terug weer terug moeten omdat het nog niet over is. Op je 23e je faillissement aan willen vragen, omdat je de rekeningen van de dokter en het ziekenhuis niet meer kan betalen. Al 9 jaar lang steeds minder kunnen. Dan komt de wanhoop je toch nabij.

Angel wordt geholpen!

Niet met geld. Nee, haar verhaal wordt gedeeld met de vraag: wat zou dit kunnen zijn? Welk onderzoek zouden we kunnen doen en welke diagnose zou het kunnen zijn. De wereld is zo connected, dat het toch niet zo heel moeilijk zou moeten zijn om een vergelijkbare situatie te kunnen vinden. Die meid kan niet eens meer een heuvel oplopen. Er moet toch iets zijn. En reacties kwamen er. Velen! Gaaf om te zien hoe de wereld haar een stapje wil helpen. Misschien is 99% van de berichten wel inhoudelijk fout of niet onderbouwd, maar na 9 jaar moet je toch wat.

Italië biedt hulp

Een Italiaanse studente wil wel tests doen. Op de vraag hoeveel dat kost zag je eigenlijk vraagtekens bij de studente naar boven komen. Ja, wat het precies kost weet ik niet. Het is duur, maar het systeem hier helpt iedereen. Iedereen betaalt premie, waardoor de hoge kosten door iedereen een klein beetje gedragen worden. Hoewel het onderzoek duur is en erg lastig, komt er toch een uitslag. Een diagnose voor Angel. Weten wat je hebt is stap 1, zodat je kan beginnen aan stap 2: beter worden.

Hoe Angel weer een toekomst krijgt?

Ja, ik ga natuurlijk niet de afloop helemaal vertellen. Maar het loopt goed af. Het is mogelijk dat ze weer een normaler kan gaan leven. Wat het gaat kosten? Ik kan je nu alvast vertellen dat ze daar geen faillissement voor aan zal hoeven vragen. Eigenlijk is de oplossing zelfs heel simpel. Het voorkomt de pijnaanvallen. Niet nog meer nieuwe dokterskosten. Het geeft zelfs weer perspectieven in het leven. Maar het laat ook direct de problemen in de Amerikaanse zorg zien.

Wat ben ik blij dat ik in Nederland woon

Als ik dan deze documentaire kijk. Of zo’n artikel over een IC-arts in New York lees. Dan knijp ik toch in mijn handjes. Een arts hier probeert je niet alleen in leven te houden. Ze gaan samen met je op zoek. Wat is de diagnose en wat is daar de behandeling voor. En als ik dan zie hoe simpel die oplossing is voor Angel. Natuurlijk, het onderzoek was duur. Maar dit had een aantal jaren aan ellende kunnen voorkomen. Och wat ben ik dan blij dat ik in Nederland woon. Dat mijn wiegje hier gestaan heeft.

“Diagnosis” is te zien op Netflix. 7 afleveringen staan in het teken om elke keer weer een zeldzame aandoening te identificeren. Ik heb met verbazing zitten kijken naar het Amerikaanse systeem. En dat was dan pas aflevering 1. Ik ben benieuwd wat de overige 6 afleveringen in petto hebben.