Beetje jammer…

Begin november gaf ik aan een interview te hebben gegeven. Een interview over mijn avontuur naar financiële onafhankelijkheid. Het was mijn eerste interview en ik vond het zowel gaaf als spannend. Zo vaak komt het ten slotte niet voor dat je een interview geeft en het zou een hele goede reclame zijn voor mijn blog. Maarja, zoals de titel al verraad: het feest ging niet door.

Niet geschikt
Het interview dat ik heb gegeven ging over mijn eigen weg. Het was bestemd voor het blad Wijzer, speciaal voor private banking klanten van de Rabobank. En daar ging het mis. Het interview was niet geschikt. Inhoudelijk was er niks mis mee, maar het moest natuurlijk ook een reclamepraatje worden voor de Rabobank. En in mijn interview is verder niet over de Rabobank gesproken. Ik wil het tenslotte ook zelf doen. Het interview was dus niet geschikt…

Helemaal zuur
De nasmaak is het vervelendst. Ik heb namelijk contact opgezocht met de journalist, omdat ik mijn stukje niet kon vinden in het blad. Pas toen kreeg ik te horen dat het niet gepubliceerd was om bovenstaande reden. Tja, dat had ik dan toch liever vooraf gehoord. Ik kan het natuurlijk begrijpen dat een interview in een blad moet passen, maar laat het mij dan op z’n minst even weten als het er niet inkomt. Ik heb mij nu twee maanden zitten verheugen op een dooie mus.

De inhoud
Omdat het interview inhoudelijk wel goed was, publiceer ik er toch wat over. Ik publiceer het niet letterlijk, maar ik vind het wel passen zo aan het einde van het jaar. Een terugblik, evaluatie en toekomstbeeld.

De terugblik
Hoe ben ik nou begonnen met het doel om te willen stoppen met werken voor m’n vijftigste? Ik ben ooit begonnen met investeren via crowdfunding omdat de rente die de bank me gaf te laag was. Hij kwam op een gegeven moment onder de 2%! Vanuit die drang om meer rente te behalen, werd het investeren steeds leuker. Het werd een echte hobby. Ik besteedde uren aan mijn Excel waarin ik alles bijhield, bleef zoeken naar leuke projecten en leerde erg veel. Vooral vanaf het moment dat er steeds meer projecten omvielen brak een leerzame periode aan.
Hoe meer ik met crowdfunding bezig was, hoe meer er zich een doel vormde. Langzaamaan riep ik eens gekscherend: ik wil toch niet tot m’n 70e werken. Stoppen voor m’n vijftigste lijkt mij leuker. Het lijkt me heel fijn om niet meer afhankelijk te zijn van m’n salarisstrookje en de werkzaamheden die daarbij horen. Dat ik in een iets rustiger tempo kan leven. En mijn tijd doorkom met hobby’s en bijvoorbeeld vrijwilligerswerk.

De evaluatie
Ik ben nu drie jaar aan het werk. Drie jaar bezig aan het opbouwen van mijn carrière. Ook ben ik al vijf jaar aan het crowdfunden en ik wil over een jaar over 23 kunnen stoppen met werken. Hoe ver ben ik nu? Ik ben er nog lang niet! Ik heb nog niet eens 10% van mijn doelbedrag bij elkaar. Ik kan op dit moment de rente van mijn hypotheek betalen met de opbrengsten uit crowdfunding. Toch best leuk dat ik de grootste en enige lening die ik heb, kan financieren met de opbrengsten uit m’n spaargeld.
Wat ik nu in ieder geval belangrijk vind is het kunnen genieten van kleine dingen. Ik kan een hele dag gelukkig zijn als ik ’s ochtends langs vers gemaaid gras ben gereden. Of als de zon lekker schijnt. Daarvoor hoef ik ook niet zoveel te consumeren. Die nieuwe leaseauto is leuk, maar m’n oude was nog prima. Jammer dat die nieuwe mij meteen €80 per maand meer kost. Dat is het mij eigenlijk al niet waard… Maar eigenlijk heb ik met mijn ‘levensstijl’ nou ook weer niet het gevoel dat ik mijzelf iets ontzeg! Ik ben gewoon tevreden met de kleine dingen!
Uiteindelijk is het doelbedrag op m’n vijftigste een half miljoen euro. Daarmee verwacht ik op dat moment financieel onafhankelijk te kunnen zijn. Te veel? Te weinig? Dat zien we dan wel weer!

De toekomst
Want wat nou als ik mijn doel niet haal? Of dat het niet genoeg is. Ik vond het voor mijzelf een leuke eye-opener, want zo had ik er nog nooit tegenaan gekeken. Het kan ook misgaan. En de kans dat mijn leven in de komende 23 jaar veranderd is ook zeker te verwachten. Is dat dan erg? En waarom zou ik dan pas willen stoppen in plaats van nu al te minderen. Tja…. Moeilijke vragen. Ik vind het werk dat ik nu doe in ieder geval erg leuk. Ik hou van een beetje stress en nu kan ik het ook allemaal doen. Buitenland werk, lange dagen en ga zo maar door. Dat gaat straks veel lastiger als er ooit kinderen komen.
En wat als …, wat als…, wat als…? Ik weet het niet. Misschien zeg ik over een paar jaar wel dat ik een dag minder ga werken. Een soort prepensioen. Ik bouw wat rust in mijn leven en financier dat met de gespaarde middelen. Misschien is het wel nodig voor de kinderen en hun studie? Ik kan (gelukkig) niet in de komende 23 jaar kijken. Anders had ik tenslotte nu al enorm rijk geweest 😉

Stoppenvoormijnvijftigste.nl
Mijn blog is in ieder geval een leuke aanvulling op mijn reis naar financiële onafhankelijkheid. Ik kom regelmatig dingen tegen die ik nog niet wist en vind het leuk om hier een stukje over te schrijven. In de nabije toekomst gaat mijn reis naar financiële onafhankelijkheid dus nog steeds gepaard met mijn blog. Ook komend jaar!

Via deze weg wil ik al mijn lezers dus een heel goed uiteinde van 2017 en een (financieel) gezond 2018 wensen! Tot volgend jaar 🙂

1 gedachte over “Beetje jammer…”

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.